24 februari 1968 en toen zag ik Pink Floyd...

Written for Those were the days, my friend!


 Februari 1968, op de Vlaamse zenders, Marc Dex, ' Oh Clown' - bij de Walen, 'Les Roses Blanches' ,The Sunlights ( Serge, Aldo en Bruno Cogoni, voor die begonnen minestrone te verkopen waren echte rockers die Met Gene Vincent hebben gespeeld) , et sinon, een beetje overal in de wereld  'Baby come back' van The Equals.
Toen mijn neef, Serge Nagels, later roadie voor Kleptomania en ook maker van een 45 T onder de naam 'Candy', mij voorstelde om naar een optreden van een hippe Engelse band te gaan in Brussel, antwoordde ik meteen 'ja'.
Ik vanachter op zijn  two-stroke bike, richting, Brussel, de Beurs, le Cheetah Club.
Normaal gezien stond Arthur Brown met zijn Crazy World geprogrammeerd, die later de wereld in vlam stak met 'Fire', vraag ons niet waarom maar zotte Arthur kwam niet opdagen maar als vervangers: Pink Floyd!
De Britse band was in België voor een RTB uitzending , ze speelden ook in Leuven en in Antwerpen, maar dat wisten wij niet, toen was er geen internet, maar Serge, lid van Le Club des Aigles, de Brusselse rockers met aan hun hoofd Piero Kenroll, later journalist bij Télé Moustique, was  op de hoogte.

The Cheetah Club, een donker plek, met een baas die rondliep met een echte cheetah. Daarbinnen, vijftig man: mooie meisjes en le tout Bruxelles rock, in die tijd was dat Stroff, Big Friswa, de Shake Speares, Pipou Lacomblez en nog een paar andere beesten ..
Piero als disc jockey, hij draaide Claude François, vous aimez?
NOOOOON..
Een zaag te voorschijn, de vinyl gezaagd.
Hetzelfde gebeurde met alle yé yé platen!
 Veel later, vraag mij niet hoelaat het was, het optreden dat nog altijd in mijn geheugen blijft, ik was toen 17: The Pink Floyd!
We wisten niet dat Syd Barrett uit de groep was verwijderd en door David Gilmour was vervangen, het waren wel de gasten die enkele maanden voordien met  'The Piper at the Gates of Dawn' de muziekwereld hadden verrast.
Psychedelisme, daar had ik nooit van gehoord, en van een light-show ook niet, want behalve  Roger Waters, Rick Wright, Nick Mason en David Gilmour was er een vijfde Engelsman in de club.
 Liquid light shows were projected onto enormous screens behind the band while they played, and the band also incorporated large numbers of strobe lights, which were controlled manually by an engineer, hij was de vijfde man!
Nooit hadden wij zoiets gezien of gehoord.
Music had changed.

Na de show, kwamen de gasten naast ons zitten, de flesjes bier zwaaiden in 't rond, ook andere spullen...
Wie probeerde een meisje te versieren had geen schijn van een kans, alle grieten hadden alleen maar ogen voor de sterren die ons zot hadden gemaakt met e.a.'See Emily Play'.

The Cheetah Club is al lang verleden tijd  maar degenen die daar waren op 24 februari 1968 will always remember the name!