Josephine + Ladylike Lily - Ancienne Belgique ( Club) - Brussel, 5 april 2013

't is een gewoonte, JP verschijnt altijd als eerste in de zaal, om 20 uur was er maar bitter weinig volk in de club, nog geen dertig man, toen een schuchter meisje te voorschijn kwam: Oriane Marsili, alias Ladylike Lily, ze komt uit de Finistère en ziet eruit als een kwetsbare vlinder , maar volgens Isabelle uit den AB, weet ze heel goed waar ze naartoe wil, i.e. naar de top!
Haar set duurde 35 minuten en niemand in de Club heeft zich beklaagd, integendeel!
 Op gitaar en/of piano bracht ze  melodieuze indie folk die ze versierd met loops, layers en allerlei effecten.
Het geheel klinkt  helemal niet kunstmatig, technisch gezien beheerst ze perfekt alle spullen/ pedalen die op de grond liggen, bovendien beschikt het tenger meisje over een heldere en delicate stem die ze weet te moduleren.
Na haar optreden was er een lange file aan de merchandising tafel waar Oriane alle meegebrachte eksemplaren van haar EP ' On my own' en haar full CD ' Get Your Soul Washed' wist te verkopen.

Ze opent met  ' I'm terrified of being' en schiet meteen raak, wij horen Alela Diane of Emily Jane White... toch iets anders dan Jan en Mieke..
Het tweede nummer, ' Apologize', is uit hetzelfde goede hout gesneden, een hemelse stem en fijne gitaarakkoorden , een zachte palet en een weelde aan delicate toetsen zoals we die terugvinden in de schilderkunst van F. Khnopff.
Lieve mensen, dit is mijn eerste ervaring met België, gisteren trad ik in En Vert ( lees Antwerpen) op, en nu in de Ancienne Belgique, wat leuk, zeg!
'Kissing Spell' , ja wij zijn under her spell, zeker als  het zo mooi klinkt als de melodieën van Agnes Obel of Hannah Peel.
'Prickling' gaat over het leven on tour en de ballad ' Private Light' moet haar zus afbeelden.
Achteraan in de zaal wordt er wel luid gebabbeld maar het grotendeels van het publiek luistert aandachtig naar 'On my own'.
Het beste moet nog komen, een buitengewone en haast symfonische cover van 'Serenade' ( Emiliana Torrini).
Adembenemend mooi en luid applaus.
Ze mag terugkomen voor een bisnummer.
Off stage, in't publiek komt ze  'Pearl and Potatoes' unplugged spelen alvorens het podium te verlaten en terug te komen met een hoop platen die allemaal na een kwartier een andere eigenaar kennen.

Fijn optreden.


Josephine
 Josephine Oniyama,  een prillige dertiger, uit Cheetham Hill ( Manchester), born to a Liberian mother and Jamaican father, is gedoemd om een ster te worden.
Haar discografie telt weliswaar maar 1 EP en 1 full album ( 'Portrait') , maar de Engelse pers is euforisch... " There’s just something about Josephine; we can tell this girl’s going to be big",wij zijn er ook zeker van na het optreden in Brussel.
Met zijn tweeën op de bühne: Josephine ( ac. gitaar) en de schitterende allrounder Steve Marsden, gitaar ( el  & ac) - keys en backing vocals.
Hi, it's our first time in Belgium en we are top of the bill, great!
Ze begint met een wondermooie ballad ' I think it was love' , je geest poppelt om te vergelijken... een tikje  Joan Armatrading, 10 gram  Gabrielle, veel meer van  Tracy Chapman,  wat gospel in the Odetta way , maar vooral heel veel Josephine!
Haar stem is zoals een ruwe diamant.
'A freak A' die versierd is met een mooie flamenco ritme volgt.
Nooit had je het liedje gehoord maar na twee minuten zing je mee ... If you have a mask / Get it out / And put it on / Put it on / Put it on...
From now on Steve is going to play the guitar solo's.
De  soul- country ballad 'Portrait' heeft veel van Dusty Springfield en het oudere ' Salt Lake' toont haar bluesy kant.
Weer een onweerstaanbaar nummer, het is niet moeilijk te begrijpen waarom Josephine al door Jools Holland werd uitgenodigd in zijn uitzending, een madam met klasse!
An anthemic song,  'The last minute', wordt gevolgd door  ' What a day' , classic feel with a modern twist, om een Engelse blogger aan te halen.
I wish I wrote 'The Greatest', Cat Power did!
Weer zo'n klepper.
Wanneer je  'Original Love' hoort, denk je wat zijn die Duffy, Adele of  Lily Allen maar een stelletje bleiters.
Ik laat mijn gitaar rusten, een intens  'We were tresspassers', een nummer badend in een   Billie Holiday mood...  I went pass that house today One with pictures on the walls of ..skeletons....
Het spreekt tot de verbeelding!
Op de gospeltoer  met 'I pray that I move' en dan een pittig funk/blues ' ' Pepper Shaker'.
About my childhood, het weemoedige  '  One Princess of Cheetham Hill ', met Steve achter de toetsen.
Ze eindigt haar set met het laatste nummer op de CD,  ' House of Mirrors' , a  magnificent waltzy jazz ballad.
Classically timeless en zo mooi als het betere werk van een Shirley Bassey.
Zoveel schoonheid, Brussel is ademloos  ..

We krijgen twee oudere liedjes als bisnummers: solo ' Closer' en met Steve een laatste ballad 'Davey'.
Beide nummers zijn terug te vinden op de EP 'In the Labyrinth'.

Binnen 10 jaar zal je kunnen vertellen, ik woonde het eerste optreden  van Josephine in België bij!